Kultura osobista jest wynikiem pracy nad sobą, zdobywa się ją w ciągu całego życia.
Jeśli ktoś uważa się za człowieka kulturalnego to zachowuje się właściwie w każdym miejscu, czasie i okolicznościach. Dodatkowo, oprócz obycia towarzyskiego, dbałości o swój wygląd, wyróżnia się także wiedzą z literatury , historii, architektury, techniki, muzyki. Itd. Każdy biorący udział w życiu kulturalnym, , doskonali uczucia, rozwija zainteresowania, sprawniej posługuje się językiem literackim.
A jak to jest być człowiekiem kulturalnym w zaciszu domowym ?
- Czy nawet w domu trzeba sztywno trzymać się reguł , czy raczej można pozwolić sobie na duży luz? – pytają mnie uczniowie.
Wszystko zależy od sytuacji . Wyczucie w zakresie właściwego zachowania jest sztuką, która wyróżnia człowieka „ z klasą”.
Jeśli przyjmujemy gości z okazji urodzin a uroczystość odbywa się w domu, to należy przestrzegać zasad savoir vivre , bardzo konsekwentnie.
Im bardziej wytworna impreza tym bardziej należy być eleganckim. Czy to trudne i czy nie jest wtedy zbyt „ sztywno”?
Nie, jeśli jest się naprawdę kulturalnym. Jeśli reguły ma się w sobie, to nie tylko wie się co i kiedy należy ale umie się te zasady płynnie zastosować.
Kiedy więc „czas na luz i czy wypada…”?
Jak najbardziej wypada, jeśli wokół sami domownicy, gdy wpadną przyjaciele….
Siedzimy wtedy w kapciach lub samych skarpetach, a kto zimnolubny to na boso, jemy z talerzy rozłożonych na kolanach, pojadamy z jednego naczynia.
Łamiemy przepisy? Tak, ale czynimy to całkiem świadomie. I doskonale wiemy kiedy czas na swobodny bezwład i kiedy luz się kończy.
Człowiek o wysokiej kulturze osobistej tak samo dobrze czuje się na luzie jak i na oficjalnej, wymagającej zachowania pełnej gamy zasad , płaszczyźnie.
Propozycja Szkolne Akademii Kultury.
Opiszcie proszę jakiś dylemat natury towarzyskiej, obyczajowej i podajcie propozycję rozwiązanie problemu. Najciekawsze wypowiedzi zostaną nagrodzone a informacja o tym znajdzie się na blogu SzAK.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz